Халоднай гронкай бэзу
Пад гукі паланэзу
Сагрэў душу мне погляд
Задумлівых вачэй…
Баяўся: “Апякуся…”
Баяўся: “Памылюся…”
А вочы – разгараліся
Ярчэй усё, ярчэй.
Да слоў я неахвочы,
Хоць чалавек і творчы,
Тады яшчэ ня ведаў –
А што такое рай…
І прыгубіў я згубы
Пад шэпат вуснаў:
“Любы!
Запомні гэты вечар,
Запомні гэты май!”
…Я зноў стаю ля вокан.
І пахне бэз навокал.
І водар кружыць голаў,
І думка зноў гняце:
“Эх, дзе ж вы, тыя ночкі?..
Эх, дзе ж вы, тыя вочкі?..”
Чужы я чую шэпат:
– Бэз цьвіце…
|
|
